کد مطلب:90371 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:139

آیه ی شریفه، درباره ی اصحاب صفه نازل شده است. آنها گروهی از مهاجران و در حدود چهارصد نفر مرد بودند و چون قرابت و خویشاوندی، با مردم مدینه نداشتند كه بر آنها وارد شوند و همچنین نمی خواستند زحمت و دردسری برای مردم ایجاد نمایند، در گوشه ای از مسجد، سایبانی ساخته در آنجا سكونت داشتند.

اینان، اوقات شبانه روز را به عبادت و تعلم گذرانده و در جنگها و غزوات و مسائل اجتماعی، با مردم شركت فعال داشتند. تنها از مواد مصرفی زیاد مردم، زندگی را به سختی می گذراندند، زیرا از هیچ كس تقاضایی نمی كردند. و مردم ناآگاه از عدم سوال آنان، بی نیازشان می دانستند، با اینكه آثار فقر، در چهره ی آنان نمایان بود آنها در برابر اعمالشان، رضای الهی را خواستار بودند. در آیه نكته ای جالب توجه وجود دارد و آن اینكه می فرماید: «لا یسئلون الناس الحافا»: یعنی از مردم مدینه، با الحاح و اصرار چیزی نمی خواستند. این نه به آن معناست كه سائل بودند، ولی اصرار نمی كردند، بلكه مراد این است كه آنها، هرگز از كسی چیزی را نمی خواستند چه با

[صفحه 325]

الحاح و اصرار و چه بدون الحاح، به این دلیل كه اگر از كسی چیزی سوال و درخواست می كردند در دید مردم، بی نیاز و عفیف جلوه نمی كردند و دیگر آنكه با تقاضا و تكدی فقری وجود نداشت تا در سیمای آنان، اثر داشته باشد.

و این جمله در حقیقت، سالبه به انتقاء موضوع است، یعنی سوالی در بین نبود تا با الحاف و الحاح یا بدون آن باشد فی المثل اگر بگویی، مانند فلانی كسی را ندیدم به این معنا نیست كه من مانند او كه وجود دارد ندیدم، بلكه او مانند ندارد، تا او را ببینم.

آری، این خصلت تعفف و تجمل و خودآرایی، از بزرگترین امتیاز و شخصیت یك انسان است كه نیازمندی نتواند او را به هر سو بكشاند، تا با خودباختگی، دست تكدی به سوی هر كس دراز نماید.

[صفحه 326]

صفحه 325، 326.